به گزارش آوای اقتصاد، فرش ایرانی، همواره به‌عنوان یک شاهکار هنری ارزشمند و نماد هویت ملی و فرهنگ غنی ایران در سراسر دنیا شناخته می‌شود و از قرن‌ها پیش، مورد‌توجه و تحسین جهانیان بوده است. بار‌ها دیده‌ایم که فرش ایرانی در مقام یک کالای بسیار فاخر و گرانبها به بزرگان و شخصیت‌های مهم جهانی هدیه داده می‌شود.
فارغ از این جایگاه فرهنگی و هنری، صنعت فرش از لحاظ اشتغال‌زایی و تحصیل ارز نیز همواره نقش قابل‌توجهی در اقتصاد ایران داشته است. اهمیت استراتژیک و اقتصادی این صنعت به میزانی است که در طول چندین دهه‌ی گذشته، فرش دارای یک جایگاه ممتاز در لیست صادرات غیرنفتی ایران بوده است. متأسفانه طی سال‌های اخیر، به واسطه تحریم‌های بین المللی اعمال شده علیه ایران، دسترسی به بازار‌های جهانی برای فرش ایران محدود شده است.
طبق آمار اتاق بازرگانی ایران، میزان صادرات فرش در آخرین سال پیش از وضع تحریم‌ها، ۴۲۶ میلیون دلار بوده و در یک روند نزولی شدید به کمتر از ۵۰ میلیون دلار در سال گذشته رسیده است. تحقیقات بازار نشان می‌دهد همزمان با محدودیت حضور ایران در بازار‌های هدف، کشور‌هایی مانند چین، هند، پاکستان و ترکیه، با تولید فرش‌های ارزان و غالباً کپی‌شده از طرح‌های ایرانی، توانسته‌اند بخشی از بازار را از ایران بگیرند و فرش‌های خود را روانه بازار‌های هدف کنند.
مشکل صادرات فرش ایرانی، تنها تحریم‌های بین المللی و حضور رقبای خارجی نیست. خودتحریمی‌های داخلی مانند مصوبه‌ی رفع تعهد ارزی بانک مرکزی و عدم حمایت از قالیبافان و صادرکنندگان فرش نیز نقش به‌سزایی در کاهش سهم ایران در بازار جهانی این محصول راهبردی در سال‌های اخیر داشته است.
از طرفی، عدم وجود برنامه‌های حمایتی دولت برای افزایش سهم ایران در بازار‌های جهانی منجر به تصمیمات نادرست برخی تولیدکنندگان شده است؛ یکی از این استراتژی‌های نادرست، استفاده از مواد اولیه نامرغوب ارزان‌قیمت و درنتیجه کاهش کیفیت و قیمت فرش‌های تولید ایران است که صرفاً برای رقابت با قیمت‌های ارزان کشور‌های رقیب انجام می‌شود.
انتهای پیام/
