به گزارش آوای اقتصاد; بر اساس آئیننامه استخدامی اعضای هیئت علمی که امسال به دانشگاهها ابلاغ شده، جزئیات سن بازنشستگی اساتید به شرح زیر است:
مربی آموزشیار و مربی پژوهشیار: بازنشستگی با ۳۰ سال سابقه خدمت یا سن ۶۵ سال.
مربی آموزشی و مربی پژوهشی: بازنشستگی با ۳۰ سال سابقه خدمت یا سن ۶۵ سال.
استادیار آموزشی و استادیار پژوهشی: بازنشستگی با ۳۰ سال سابقه خدمت یا سن ۶۵ سال.
دانشیار آموزشی و دانشیار پژوهشی: سن ۶۷ سال.
استاد آموزشی و استاد پژوهش: سن ۷۰ سال.
عضو نمونه کشوری با مرتبه دانشیار: تا سن ۷۰ سال.
عضو نمونه کشوری با مرتبه استاد: تا سن ۷۳ سال.
دانشمندان یک درصد ملی و بینالمللی: تا سن ۷۵ سال، مشروط بر اینکه نام آنها در فهرست ISC قرار داشته باشد و به صورت سالیانه تمدید شود.
استاد ممتاز آموزشی پژوهشی: تا سن ۸۰ سال.
تاریخ اجرای حکم بازنشستگی اعضای واجد شرایط در پایان نیمسال تحصیلی جاری است. اگر عضوی به سن ۸۰ سال برسد، مؤسسه موظف به بازنشستگی اوست. همچنین، دانشگاه موظف است اعضایی که ۳۰ سال خدمت دارند و صلاحیت عمومی آنها تأیید نشده، بدون درخواست بازنشسته کند.
ایثارگران تابع قوانین خاص خود هستند و در صورت پیشبینی نشدن ضوابط خاص، مشمول همین آئیننامه خواهند بود. از تاریخ اجرای این آئیننامه، به ازای هر سال خدمت بیش از ۳۰ سال، ۲.۵ درصد به حقوق بازنشستگی افزوده میشود.
سابقه خدمت قابل احتساب، شامل خدمات انجامشده در وضعیت هیئت علمی و غیرهیئت علمی است. سابقه خدمت قبل از استخدام اعضای هیئت علمی در دیگر دانشگاهها، به استثنای ایثارگران با قوانین خاص، به عنوان سابقه خدمت قابل قبول محاسبه میشود.
مبنای تعیین حقوق بازنشستگی، میانگین حقوق و مزایای دو سال منتهی به پایان خدمت با اعمال ضریب حقوقی سال بازنشستگی است. همچنین، به اعضای بازنشسته و ورثه قانونی آنها، به ازای هر سال خدمت، یک ماه آخرین حقوق به عنوان پاداش پایان خدمت پرداخت میشود.
استفاده از خدمات اعضای هیئت علمی بازنشسته به صورت حقالتدریس بلامانع است، اما با محدودیتهای تعیینشده از سوی وزارت. در موارد خاص، مؤسسه میتواند اعضای واجد شرایط را با درخواست و تصویب هیئت رئیسه پیش از موعد بازنشسته کند.
