به گزارش آوای اقتصاد، به نقل از خبرگزاری تسنیم، نفر اول جهان بار دیگر با دورانی دشوار روبرو خواهد شد؛ دورانی که شاید دستکم روی کاغذ سختیهای تازهای را پیش روی او میگذارد اما در دل خود فرصتی بزرگ برای دست یافتن به موفقیتهایی نو نیز پنهان دارد.
اکنون زمان آن رسیده است که از صدرنشینان رنکینگ و مدعیان اصلی عناوین بزرگ در فصل آینده سخن بگوییم. وقتی بحث تور زنان مطرح میشود، نخستین نامی که بیدرنگ بر زبان میآید، آرینا سوبولنکو است؛ تنیسوری که نه تنها در حال حاضر رتبه نخست جهان را در اختیار دارد، بلکه با چهار عنوان گرنداسلم یکی از معدود تنیسورهایی است که پیش از ورود به زمین نیز لرزه بر اندام حریفان میاندازد.
فصل ۲۰۲۵ برای سوبولنکو سالی پرچالش بود و متأسفانه چشمانداز سال ۲۰۲۶ نیز نشان نمیدهد که مسیر برای او آسانتر شود.
با این همه، اگر چه فصل گذشته در مقایسه با جاهطلبیهای شخصی و استانداردهای همیشگی آرینا پیچیده و پرفراز و نشیب بود اما همچنان به نتایجی دست یافت که برای ۹۹ درصد بازیکنان تور دستاوردهایی رؤیایی و دستنیافتنی محسوب میشوند: رسیدن به نیمهنهایی ویمبلدون، جنگیدن برای عنوان در آزاد استرالیا و رولانگاروس و در نهایت فتح آزاد آمریکا. چنین نتایجی برای بیشتر بازیکنان تنیس زنان اوج یک سال کامل کاری است اما برای سوبولنکو تنها بخشی از ماجراست.
با این حال، چالش اصلی او در فصل گذشته فقط به نتایج نهایی باز نمیگردند. کافی است فهرست رقیبانی را مرور کنیم که در این فصل موفق به شکست آرینا شدهاند:
مدیسون کیز (فینال آزاد استرالیا) – رتبه ۷
اکاترینا الکساندرووا (دوحه – دور دوم) – رتبه ۱۰
کلارا تاوسون (دبی – دور سوم) – رتبه ۱۲
میرا آندریوا (فینال ایندین ولز) – رتبه ۹
یلنا اوستاپنکو (فینال اشتوتگارت) – رتبه ۲۳
کوری گاف (فینال مادرید و فینال رولان گاروس)
ژنگ کینوِن (یکچهارم نهایی رم)
مارکتا وندروسووا (نیمهنهایی برلین)
آماندا آنیسیمووا (نیمهنهایی ویمبلدون)
جسیکا پگولا (نیمهنهایی ووهان)
النا ریباکینا (یکچهارم نهایی سینسیناتی و فینال پایان فصل)
هیچیک از این نامها را نمیتوان در شمار حریفان معمولی یا شکستهای غیرمنتظره قرار داد. ژنگ قهرمان المپیک است، اوستاپنکو فاتح رولانگاروس، وندروسووا قهرمان ویمبلدون و همه این شکستها روبروی بازیکنانی رقم خورد که فصل را در جمع ۱۲ نفر اول رنکینگ به پایان رساندهاند. بنابراین بحث بر سر کیفیت رقیبان در واقع بحثی زائد است.
در این بین ماجرا سویه دیگری نیز دارد؛ فشارهای روانی و تنشهایی که آرینا در طول فصل تحمل کرد. مسیری که او طی کرده، نشاندهنده بلوغی چشمگیر است که بیگمان احترام برمیانگیزد. عبور از تنشهای مداوم در تیم، کنار آمدن با رنج شکست در فینالهای گرنداسلم، انتقادهای تند و گاه تیز خطاب به حریفان و در نهایت موفقیت در کسب جام آزاد آمریکا مجموعهای از تجربههای سخت که تنها افراد جسور، جاهطلب و از نظر روانی مجهز قادر به عبور از آن هستند.
سوبولنکو در گفتوگویی صریح اظهار داشت: وقتی راهی فینال آزاد آمریکا بودم، در ذهنم آماده بودم که در آن زمین خون بریزم، عرق کنم و اگر لازم باشد بمیرم اما هر کاری بتوانم انجام دهم. اگر ستارهها با هم جور نمیشدند، باز هم اشکالی نداشت؛ دفعهٔ بعد تلاش میکردم. این ذهنیت من بود و وقتی قهرمان شدم و روی زمین افتادم و گریه کردم، هنوز احساس میکردم وابسته به خانواده و چیزهای زیادی هستم. با خودم فکر کردم؛ ممنون که … بزرگترین ترس من این بود که دوران حرفهایم را بدون یک گرنداسلم تمام کنم. فکر میکردم اگر چنین شود، هدف همه این تلاشها چه بود؟
در جهان فکری آرینا، نبردن یک گرنداسلم معنایی جز شکست ندارد. چنین دیدگاهی است که به او اجازه داده چشمانداز کسب چندین عنوان بزرگ دیگر را در برابر خود ترسیم کند اما آیا او در آینده نزدیک، آنگونه که بسیاری انتظار دارند، میتواند به یک دوران شکوه شخصی برسد؟ این پرسشی بزرگ است. صعود ستارگانی همچون آماندا آنیسیمووا و میرا آندریوا و در کنار آنها تثبیت جایگاه جسیکا پگولا، کوری گاف و النا ریباکینا میدان رقابت را در بالاترین سطح به شدت فشرده کرده است؛ تا آنجا که صحبت از سلطه مطلق سوبولنکو بیش از هر زمان دیگری دشوار و حتی ناممکن مینماید. تور زنان اکنون صحنه حضور بازیکنانی است که نه تنها توانایی، بلکه اراده جدی برای حمله به رتبههای نخست را دارند. برخی این وضعیت را آشفتگی و بیثباتی میخوانند اما این تنوع و پیچیدگی جذاب نقطه قوتی بزرگ است.
با این همه، وقتی دوباره به سوبولنکو بازمیگردیم، مسئله روشن است: او همچنان شانس تصاحب یک گرنداسلم دیگر را دارد، هرچند راه رسیدن به آن آسان نیست. پتانسیل بازیکنانی که اکنون به حق در میان ۱۰ نفر اول جهان قرار دارند، بسیار بالاست.
اگر پیروزی در هر چهار گرنداسلم یک فصل هدفی تقریباً رؤیایی و دستنیافتنی به نظر برسد، مسیر منطقیتر میتواند تمرکز بر فتح یک گرنداسلم مشخص باشد؛ گرنداسلمی روی چمن یا خاک رس. همان سطوحی که چند سال پیش برای آرینا همچون دیواری غیرقابل عبور جلوه میکردند.
سوبولنکو پیشتر درباره خاک رس گفته بود؛ تقریباً تمام عمرم به من گفتهاند خاک رس سطح من نیست. پیشتر اعتماد نداشتم. نمیدانم چند سال گذشته اما توانستیم بازیام را توسعه دهیم. حالا احساس میکنم میتوانم هر کسی را شکست بدهم. روی سرعت، فیزیک بدنی، چرخش و قابلیت تطبیقپذیری کار کردهام، همه اینها به من کمک کرده است. اکنون هم میتوانم از خط پایه دفاع کنم و هم به جلو حمله کنم.
این تغییرات همان چیزی بود که او را برای نخستینبار به فینال رولانگاروس رساند.
جمعبندی آنچه گفته شد روشن است: بسیار محتمل میدانیم سوبولنکو بتواند رولانگاروس یا ویمبلدون را فتح کند. نسبت به شانس او برای فتح یک گرنداسلم در زمین سخت تردید داریم، زیرا در این سطح با مجموعهای از قدرتمندترین رقیبان مواجه میشود اما تردیدی نیست که آرینا در سال ۲۰۲۶ جایگاه ممتاز خود را از دست نخواهد داد؛ هر چند مسیر او مملو از چالش خواهد بود.
