به گزارش آوای اقتصاد و به نقل از ورزش۳ ،
این آمار نشان از شکست دستگاه و مدیریت ورزش ایران در بازی‌هاى آسیایى دارد، چرا که هم در کسب مدال طلا، هم مجموع مدال و هم رتبه و رده‌بندى کلى نسبت به هر سه دوره قبلى سیر نزولى را تجربه کردیم.
به این آمار توجه کنید:
بازی‌هاى ۲۰۱۰ گوانگژو: ۲۰ طلا- ۵۹ مدال (رتبه چهارم)
بازی‌هاى ۲۰۱۴ اینچئون: ۲۱ طلا- ۵۷ مدال (رتبه پنجم)
بازی‌هاى ۲۰۱۸ جاکارتا: ۲۰ طلا- ۶۲ مدال (رتبه ششم)
بازی‌هاى ۲۰۲۲ هانگژو: ۱۳ طلا- ۵۴ مدال (رتبه هفتم)
بعد از سه دوره دختران ایران طلا نگرفتند
روند طلا گرفتن زنان ورزشکار کاروان ایران در سه دوره قبلى بازی‌هاى آسیایى در هانگژو قطع شد تا ورزش ایران از این منظر هم نقره داغ شود. دیگر نه خبرى از طلاى خدیجه آزادپور در گوانگژو، نه دو طلاى نجمه خدمتى و حمیده عباسعلى در اینچئون و نه طلاى تیم کبدى در جاکارتا بود.
زنان ورزشکار ایران هفده مدال از ۵۴ مدال کاروان ایران را به خود اختصاص دادند که هشت مدال آن نقره، ۹ برنز و یک برنز مشترک میکس تیمى با مردان را شامل مى‌شد؛ در حالی که پتانسیل ورزش زنان ایران با اختصاص بودجه مطلوب، برنامه‌ریزى و استعدایابى هدفمند و اختصاص امکانات مطلوب، بى‌شک بسیار بیشتر از این حرف‌ها خواهد بود.
ورزش‌هاى تیمى توپى و افتى فاحش
در بازهاى هانگژو به غیر از طلاى والیبال و دو برنز دو نفره و تیمى تنیس روى میز خبرى از مدال دیگرى نبود. فوتبالى که نیم قرن است (دقیقا ۴۹ سال) حتى صعود بازی‌هاى المپیک را تجربه نکرده، از آخرین قهرمانى‌ای در ۲۰۰۲ بوسان با برانکو ایوانکوویچ دقیقا بیست و یک سال و با احتساب برگزارى ۲۰۲۲ هانگژو به خاطر کرونا در ۲۰۲۳ دقیقا پنج دوره مى‌گذرد.
هندبال، واترپلو، هاکى و تنیس هم که نقشى در ۵۴ مدال ایران از نوزدهین دوره نداشتند و بسکتبال ایران هم بعد از چهار دوره متوالى کسب دو نقره و دو برنز، دستش از مدال چه در پنج نفره و چه سه نفره خالى ماند تا شکست خورده مطلق نام بگیرد.
شکست فاحش در رشته‌هاى پرمدال
دو و ومیدانى، شنا و شیرجه، ژیمناستیک، تیراندازى، تیر و کمان، قایقرانى و دوچرخه سوارى، رشته‌هاى پر مدال بازی‌هاى آسیایى و المپیک محسوب مى‌شوند اما سهم ورزش ایران از این رشته‌هاى تعیین‌کننده در جدول رده‌بندى توزیع مدال فاجعه است.
در بازی‌های ۲۰۲۲ هانگژو، دو مدال دو و میدانى، یک مدال تیراندازى، یک مدال ژیمناستیک، یک مدال دوچرخه سوارى عایدمان شد و هیچ مدالی در شنا، شیرجه و تیر و کمان به دست نیاوردیم. در قایقرانى هم که از پنج مدال‌مان، هیچکدام طلا نبود و نقش قایقرانان به‌نام و قدیمى به ویژه دختران بیشتر به چشم آمد.
این رشته‌هاى پر مدال بعضا نیازمند امکانات سخت افزارى، استعدادیابى ویژه، ابزار روز دنیا و توجه ویژه و خاص دارد که در مدیریت و ورزش ایران بى‌شک کیمیا و از نوادر روزگار است.
تک مدال‌هاى تاریخى پیروزى ورزشکاران است
دو دیدگاه را مى‌توان براى ورزش ایران خطرناک و خنده‌دار ارزیابى کرد. اول اینکه اگر چینى‌ها ۳۸۳ مدال کسب مى‌کنند و ۲۰۱ عدد آن طلاست، به جمعیت میلیاردى این کشور مرتبط است و دوم آنکه ما در هانگژو در رشته‌هایى براى اولین بار توانستیم مدال بگیریم که تاریخى است.
یادمان نرود چین تا نهمین دوره بازی‌هاى آسیایى در ۱۹۸۲ دهلى نو جایگاه چندانى در ورزش قاره کهن نداشت اما در سال ۲۰۰۸ قهرمان بازی‌هاى المپیک شد و حالا هم با سرمایه‌گذارى ویژه، میزبانى‌هاى متعدد، مدیریت هدفمند و برنامه‌های کارآمد در استعدادیابى و به کارگیرى ابزار، امکانات و علم روز، مسیرى را طى کرده که براى ما رویاست.
کسب مدال‌هاى تاریخى ژیمناستیک، دوچرخه‌سوارى بانوان، تنیس روى میز، شطرنج و اسکیت را به حق باید در وهله اول حاصل کار ورزشکاران، مربیان سازنده داخلى و خانواده‌عا دانست تا برنامه مدون مدیران ورزشى؛ تک مدال بودن، غیرقابل پیش‌بینى بودن، ذوق زدگى مدیران و مانور بیش از اندازه مسئولان فدراسیون‌ها روى این مدال‌ها خود گواه این ادعاست.
به طور مثال فدراسیون دوچرخه‌سوارى کمترین نقش ممکن را در کسب مدال برنز فرانک پرتوآذر ایفا کرد، چرا که این ورزشکار در ۳۴ سالگى با هزینه شخصى دوچرخه خود را تهیه کرده بود و در اروپا به صورت باشگاهى به تمرین مى‌پرداخت.
اختلافات و حاشیه‌ها بلاى جان ورزش ایران
با بررسى اخبار سالانه ورزش راحت‌تر از خوردن جرعه‌اى آب مى‌توان فهمید چه حجمى از اختلاف، درگیرى و حاشیه در فدراسیون‌هاى مختلف ورزشى وجود دارد.
وزنه‌بردارى تنها یک مدال مى‌گیرد، کاراته به سه مدال اکتفا مى‌کند، تکواندو طلا نمى‌گیرد، تکلیف تیراندازى و تیروکمان، بوکس، سوارکارى و جودو هم بدون نتیجه‌اى قابل اتکا کاملا مشخص است.
در بیشتر فدراسیون‌ها نیروهاى شاخص، تاثیرگذار، شناخته‌شده یا عنوان‌دار با هم اختلاف داشته و قهر هستند؛ این یعنى شنیدن الرحمن ورزش ایران براى دوره‌هاى آینده بازی‌هاى آسیایى و حتى المپیک ۲۰۲۴ پاریس پیش رو.
در بیست رشته مدال، در ۶۱ رشته زنگ تفریح
بازی‌هاى آسیایى ۲۰۲۲ هانگژو در چهل ورزش و ۶۱ رشته برگزار شد که سهم مدال‌آورى ایران با تکیه بر تک مدال‌هاى غیر قابل پیش‌بینى در بیست رشته ورزشى بود. این آمار یعنى ما در چهل رشته ورزشى هیچ حرفى براى گفتن نداریم، یا اعزام نکرده‌ایم، یا فعالیت نداریم یا مدالى کسب نکرده‌ایم.
این جمع‌بندى منصفانه است
براى جمع‌بندى حضور ورزش ایران در بازی‌هاى آسیایى همه چیز واضح و مشخص است. بدنه مدیریت ورزش در فدراسیون‌ها و سطح کلان را باید شکست خورده تلقى کرد، اما ورزشکارانى را که با کمترین امکانات، بودجه، توجه و مشکلات بی‌شمار موفق به مدال آورى مى‌شوند، پیروز هستند.
ورزش ایران در سطح قهرمانى براى موفقیت و ارتقا جایگاه خود در آسیا و جهان، نیازمند پوست اندازى جدى در نوع مدیریت، به کارگیرى سرمایه‌هاى انسانى، بودجه مطلوب و کار هدفمند و مدون چند ساله است؛ کارى که شدنى است اما در حرف و شعار نه، بلکه در عمل و تلاش.
پوریا تابان
